lub
Matura pisemna rozszerzona – opowiadanie – tytuł opowiadania – angielski Tytuł opowiadania na pisemnej maturze z angielskiego na poziomie rozszerzonym może zostać podany już w poleceniu. Czasem jednak, zdarza się, że musisz go wymyślić sam! Wówczas warto byś podał go przed wstępem. Musi on odzwierciedlać treść narracji, zachęcić egzaminatora to… Całe wypracowanie → Matura pisemna rozszerzona – opowiadanie – język – angielski Język opowiadania na pisemnej maturze z angielskiego na poziomie rozszerzonym musi być przede wszystkim różnorodny! Zdający musi wręcz wykorzystać cały repertuar środków językowych. Potrzebne są żywe opisy, ciekawe ukazanie ciągu wydarzeń, oddanie atmosfery opowiadania. Dodatkowo, opowiadania zazwyczaj dotyczą zdarzeń, które… Całe wypracowanie → Matura pisemna rozszerzona – opowiadanie – plan – angielski Plan opowiadania, które być może będziesz tworzył na pisemnej maturze z angielskiego na poziomie rozszerzonym, jest niezwykle istotną kwestią. Można rzec – nieodłączną częścią planu!
Od tysięcy lat ludzie opowiadają sobie historie. Każdy z zainteresowaniem słucha opowieści, która będzie trzymać w napięciu, zaskoczy, rozbawi albo wzruszy. Aby tak się stało, historia, którą opowiadamy, powinna spełniać kilka kryteriów. Po pierwsze, choć może się to wydać oczywiste i proste, powinna mieć początek, środek i koniec. W utworach literackich mówimy o pierwszym, drugim i trzecim akcie. Taka struktura jest najbardziej naturalna, bowiem pierwszy akt to wprowadzenie, drugi to perypetie, a trzeci – rozwiązanie. Kiedy przyjrzymy się historiom, które opowiadają pisarze w książkach i scenarzyści w filmach, zobaczymy, że wszystkie odwołują się do struktury trzech aktów. Podobnie jest w opowiadaniu, które także przedstawia jakąś historię, prezentuje bohatera i prowadzi do pointy. Pisząc, pamiętajmy więc, by nawet krótka historia miała określoną budowę: wprowadzenie, w którym przedstawimy bohatera i jego codzienne życie (w krótkim opowiadaniu możemy ograniczyć się nawet do jednego zdania, ale ważne jest, żeby określić, kto będzie stał w centrum danej historii); perypetie – tu dzieje się akcja, bohater zostaje postawiony przed wyzwaniem, coś mu się przydarza, zatem powinien działać; rozwiązanie – bohater przezwycięży trudności, dotrze na drugi brzeg, dobrze też, by wyciągnął z historii jakieś wnioski, a co za tym idzie – zmienił się.
25 lipca, 2017 21:36 Opowiadanie to forma wspólna dla całej ludzkości, powszechna i często wykorzystywana. W szkole ćwiczy się pisanie opowiadań już w czwartej klasie szkoły podstawowej, a zdarzało się, że była ważnym elementem egzaminu gimnazjalnego. Jak zatem napisać dobre opowiadanie? Jak nauczyć dziecko pisania opowiadań? Najważniejsze elementy: Miejsce i czas Narracja Główny bohater – protagonista Antagonista – przeciwnik głównego bohatera bądź przeciwności, z jakimi się zmierzy Fabuła: Zawiązanie akcji zaraz po ekspozycji Zwroty akcji Punkt kulminacyjny blisko zakończenia Rozwiązanie akcji, epilog Uczucia, emocje Atmosfera Problematyka i wartości Zmiana, która zaszła w życiu, osobowości bohatera Omówienie poszczególnych elementów po kolei: Miejsce i czas należy określić wyraźnie na początku. Ludzka wyobraźnia wymaga, by pojawiły się te informacje. Proszę zwrócić uwagę na to, że słowa: " przy ulicy Jaśminowej 16" mówią o wiele mniej niż: "w małym, spokojnym miasteczku położonym z dala od dużych ośrodków przemysłu", "przy zacisznej uliczce na peryferiach wielkiego miasta" "w starej, wymagającej od dawna remontu kamienicy".
Podobnie wygląda określanie czasu. Słowa: "piętnastego lipca 2017 roku" powiedzą nam mniej niż: "w środku upalnego, słonecznego dnia", "zimnego jesiennego wieczoru". Narracja to sposób opowiadania. Pierwszy wybór, przed jakim staje autor, dotyczy decyzji, czy narrator będzie kimś konkretnym, czy abstraktem. W tym pierwszym przypadku zazwyczaj nie może być mowy o wszechwiedzy. Narrator pierwszoosobowy, o takim teraz mówimy, musi móc wytłumaczyć się, skąd coś wie. Nie ma prawa powiedzieć, o czym myślał ktoś inny. Narrator trzecioosobowy, abstrakcyjny ma taką możliwość. On nie tłumaczy się, skąd coś wie. Po prostu wie. Wie, co myśli ktoś inny. Wie, co robi ten ktoś, gdy jest sam. Wie, o czym rozmawiają dwie osoby w cztery oczy. On unosi się nad światem niczym duch, przenika do umysłów i zamkniętych pomieszczeń. Narrator pierwszoosobowy, który jest częścią opisywanego świata, ma prawo powiedzieć na pewno, co sam czuje, co myśli. Co do innych, ma prawo domyślać się albo mówić, gdy zostanie poinformowany przez nich, może się też domyślać, zgadywać z wyrazu twarzy itd.