To z pewnoscia uchroni zakochana osobe przed odrzuceniem i w konsekwencji zrażeniem się do plci przeciwnej. niemniej jednak w dużym stopniu nalzey kierowac się sercem gdyz jest to nasz naturalny spontaniczny i w peni ludzki odruch, którego nie należy się wstydzić lub wypierać gdyż dzięki milosci możemy przezyc swoje najpiękniejsze w zyciu chwile.
Na przestrzeni wieków myśliciele kolejnych epok polemizowali ze sobą co jest ważniejsze i bardziej wiarygodne: Rozum czy serce? Emocje zawładnęły epoką romantyzmu, wtedy też rozwinął się wybujały indywidualizm jednostek, natomiast racjonalizm, to główna wartość epoki oświecenia. Ten odwieczny dylemat głęboko jest zakorzeniony w obyczajowości ludzkiej. Namiętności i rozsądek, to dwie z pozoru przeciwstawne sobie wartości, które w połączeniu z miłością stawiają przed nami jeszcze trudniejszy wybór. Miłość to taki stan, kiedy ciężko jest myśleć racjonalnie, emocje i namiętności nami kierujące doprowadzają często do tego, że nie potrafimy się oprzeć uczuciu, często oddajemy się chwili, a uczucie zagłusza nasz zdrowy rozsądek. Ciężko jest nam w takim stanie myśleć i postępować w zgodzie z nim. Według mnie, kochając należy poddać się namiętności, pozwolić sobie na odrobinę zapomnienia o realnym świecie i zaufać sercu, które z pewnością wskaże nam dobrą drogę. Oczywiście, nie mam na myśli sytuacji wyjątkowych, kiedy mamy do czynienia z przemocą, czy innymi tego typu zachowaniami, z całą pewnością należy wtedy dostrzec zło i nie pozwolić, aby miłość przynosiła nam tak ogromny ból.
Sądzę jednak, że czasem lepiej znieść odrobinę cierpienia i walczyć o swoje uczucia, aby przetrwać to co najtrudniejsze i zyskać szczęście... Przytoczony fragment pochodzi "Lalki" B. Prusa, czyli jednego z najważniejszych dzieł polskiego, dojrzałego realizmu. Jest to rozmowa głównego bohatera ze swoim przyjacielem. Wokulski opowiada się po stronie uczuć, dla miłości jest w stanie poświęcić wszystko, natomiast Rzecki próbuje przemówić do niego głosem rozsądku, zarzuca przyjacielowi, ze zatracił się w miłości do Izabeli Łęckiej, czuje, że bardzo pomylił się w stosunku do przyjaciela. Nie rozumie jak można narażać własne życie i dobre imię dla zdobycia majątku, a następnie stracić go próbując zaimponować jakiejś kobiecie. Myślał, że Wokulski miał ogólniejsze cele. Stanisław bardzo oburza się na te słowa, uważa, że zrobił dla ogółu tak wiele, ze teraz ma prawo skupić się na własnym szczęściu. Ma już dość postępowania tak jak chcą inni i jak będzie mądrze. Pragnie oddać się swemu uczuciu i za wszelką cenę zbliżyć się do ukochanej.
Plam dekompozycyjny przemówienia: 1)Wstęp: a)bezpośredni wzrost do słuchaczy b)pozdrowienie 2)Rozwinięcie: a)zagajenie przemówienia (rozpoczęcie tematu-okoliczności) b)subiektywne odniesienie do tematu c)refleksje na temat miejsca i sytuacji d)przejscie do tematu zasadniczego e)wspólna praca dla dobra wszystkich 3)Zakończenie: a)podsumowanie wypowiedzi-przypomnienie zasadniczego tematu i celu wypowiedzi b)podziekowanie za uwage i życzenia 3 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod: Po wpisaniu kodu, wciśnięciu "Pobieram PDF" pobieranie zacznie się automatycznie
Oboje byłi swaidomi tego ze ich związek nie ma przyszłości, ponieważ nie zdobyliby akceptacji ze strony swoich rodzicow. Mimo to często się spotykali, cieszyli się sobą i kazda spedzona wspólnie chwila. Historia ta, jest przykładem wielkiego i bezgranicznego uczucia, które jest w stanie ponieść smierc w imie milosci. Dramat niestety konczy się smiercia obojga zakochanych lecz ukazuje istote i sile jaka jest milosci symbolem czystosci, oddania oraz nieszczeliwej milosc. Choć szczęście kochankow z Werony nie tralo zbyt długo to jednak ujawnia ono jak wazna role odgrywa uczucie w zyciu człowieka i do jakich czynow jestesmy zdolni bedac zakochanym. Przedstawione powyżej przeze mnie przykłady pokazuja iż milosc ma rozne oblicza. Wspaniałym uczuciem jest kochac i byc kochanym lecz przez rozne przeciwności losu nie zawsze się tak dzieje. Lokujac swoje iczucia musimy liczy się z tym iż nie zawsze zostana one zaakceptowane. Moim zdaniem rozsadek jest wazny szczególnie wtedy kiedy nie mamy pewnsci iż druga osoba darzy nas tym samym uczuciem.
Mimo ogromnych starań dama odnosiła się do Stanisława z pogardą i wyższością - "A jak ona rozmawiała ze mną. Ile tam było pogardy dla marnego kupca (... ) Paradne są te wielkie damy, próżniak, szuler, nawet złodziej, byle miał nazwisko stanowi dla nich dobre towarzystwo, choćby fizjognomią zamiast ojca przypominał lokaja swej matki. Ale kupiec jest pariasem". Mężczyzna nie mógł liczyć na odwzajemnienie uczuć kobiety, gdyż ta potrafiła kochać tylko siebie. Jej beztroskie życie, przepełnione było słodyczą, przyjemnościami i flirtami. Podarowanie medalionu Izabeli miało symboliczne znaczenie. Wokulski porzucił dla niej karierę, jaką mógł zrobić w Paryżu i ofiarował jej swoje życie. Wielokrotnie zraniony bohater walczył o jej względy, mimo iż wybranka prawdopodobnie nie była go warta. Wokulski jest bohaterem dynamicznym, w trakcie trwania przechodzi wewnętrzną metamorfozę. Ostatecznie porzuca wszelkie uczucia jakie żywił do Izabeli i oddaje się nauce. Namiętność uznaje za zgubne uczucie. Wyciągnięcie wniosków zajmuje mu jednak sporo czasu.
a guest May 24th, 2015 262 Never Not a member of Pastebin yet? Sign Up, it unlocks many cool features! Czy w miłości lepiej słuchać głosu rozsądku, czy też oddać się namiętności? Namiętność, czym ona jest? Emocją, czymś ulotnym i niekontrolowanym. Stoicy uważali, że emocje szkodzą, a wyzbycie się ich jest kluczem do szczęśliwego życia. Człowiek powinien być niewzruszony, powinien ufać tylko i wyłącznie swojemu własnemu rozsądkowi. Dowodzić może też o tym, przytoczony poniżej fragment "Lalki". Fragment ten przedstawia rozmowę Rzeckiego, subiekta pracującego w sklepie Wokulskiego oraz jego pracodawcy. Dyskusja prowadzona przez obie postacie dotyczy zachowań Stanisława, jego marnowania pieniędzy na prezenty dla Łęckiej i skupiania się na błahostkach, nie zwracając uwagi na zdanie innych. Rzecki proponuje Wokulskiemu by ten przestał zalecać się do Łęckiej i zgodnie z rozsądkiem zaczął szukać kobiety stosownej i posiadającej zalety, które potrafią się bardziej przydać niż piękno, piękno, które z czasem przeminie.
Miłość jest toposem pojawiającym się w literaturze i sztuce od zarania dziejów. Bohaterowie literaccy niezwykle często oddawali się rządzy pożądania i namiętności, czy słusznie? Opętani potęga miłości zatracali się w uczuciach, których nie potrafili opanować, doprowadzając się do zguby. Dla wielu z nich między innymi Stanisława Wokulskiego, głównego bohatera "Lalki" Bolesława Prusa, to uczucie okazało się przekleństwem, tragicznym fatum, które zmieniło bieg historii jego życia. Izabela Łęcka, piękna arystokratka z Warszawy była obiektem pożądania Wokulskiego. Mężczyzna wytrwale zabiegał o jej względy. Zważywszy na różnice społeczne, jedynym sposobem na zdobycie ukochanej okazało się gromadzenie majątku i zadawalanie jej drogimi prezentami. Zaślepiony pożądaniem był skłonny oddać życie broniąc honoru Izabeli podejmując walkę z baronem Krzeszowskim. Jego miłość stała się uczuciem destrukcyjnym, o czym świadczy cytat: "Niech pani przyjmie to ode mnie – rzekł i podał jej [Izabeli] złoty medalion z łańcuszkiem [... ] Oddając go pani, składam moją przyszłość [... ] Odtąd, oprócz pani, już nie mam innego szczęścia na świecie; została mi pani albo śmierć".