Schematyczne przedstawienie równowagi trwałej Mówiąc obrazowo: wartość parametru sprzężonego ujemnie zachowuje się jak niewielka kulka na dnie półkulistego zagłębienia: każde wytrącenie jej z równowagi powoduje powtórne staczanie się w kierunku najniższego punktu, pośrodku zagłębienia. W przypadku sprzężenia zwrotnego ujemnego wartość parametru oscyluje więc wokół wartości zadanej. Jest to więc model równowagi trwałej. Sprzężenia zwrotne ujemne występują powszechnie w organizmach żywych i urządzeniach technicznych, jako mechanizmy samoregulacji. Przykład ujemnego sprzężenia zwrotnego Zapis matematyczny gdzie: R ( s) – transformata Laplace'a sygnału wejściowego, C ( s) – transformata Laplace'a sygnału wyjściowego, G ( s) – transmitancja toru głównego, H ( s) – transmitancja toru sprzężenia zwrotnego. Sprzężenie zwrotne dodatnie Sprzężenie zwrotne dodatnie polega na tym, że w sytuacji zakłócenia jakiegoś parametru w układzie, układ ten dąży do zmiany wartości parametru w kierunku zgodnym (stąd - "dodatnie") z kierunkiem, w którym nastąpiło odchylenie od "zadanej" wartości.
Potrzebne informacje można znaleźć choćby w Internecie, ale nie tyle przy opisach wzmacniaczy audio, tylko najłatwiej w materiałach dotyczących automatyki i teorii sterowania i regulacji. Tam przedstawione są wszystkie potrzebne opisy, zależności i wzory. Jednak w praktyce problem leży zupełnie gdzie indziej. Ujemne sprzężenie zwrotne w praktyce Zrozumienie podstaw ujemnego sprężenia niewiele przydaje się w praktyce. W największym skrócie biorąc, problem polega na tym, że w realnych układach, w szczególności we wzmacniaczach audio, występują rozmaite szkodliwe pojemności, a tym samym obwody RC, które opóźniają sygnał i przesuwają fazę przebiegów zmiennych. Czym wyższa częstotliwość, tym większe przesunięcie fazy. Konsekwencją jest to, że dla pewnych częstotliwości przesunięcie fazy staje się równe 180 stopni, czyli połowie okresu, a to oznacza, że sprężenie zwrotne z ujemnego staje się dodatnie. Jeśli dodatkowo wzmocnienie jest wtedy większe od jedności, to wzmacniacz zamienia się w generator – mówimy, że następuje samowzbudzenie.
W praktyce jest to ogromny problem, który boleśnie odczuwają wszyscy, którzy chcą zbudować dobrej jakości wzmacniacz mocy audio. Przekształcenie Laplace'a Znów sama istota problemu jest dość prosta, natomiast zbadanie i opisanie tego matematycznie, a także znalezienie środków zaradczych, jest skomplikowane, bo w grę wchodzą równania różniczkowe wyższych rzędów. Wtedy trzeba sięgać po zaawansowany aparat matematyczny. Do scharakteryzowania takich zjawisk wykorzystuje się przekształcenie Laplace'a, pojęcie częstotliwości zespolonej, transmitancji zespolonej oraz biegunów tej transmitancji, które, zależnie od parametrów układu, potrafią wędrować po płaszczyźnie częstotliwości zespolonej. Zainteresowani Czytelnicy mogą poszukać informacji na temat teorii regulacji, transmitancji i biegunów w materiałach dotyczących automatyki oraz teorii filtrów. W zasadzie materiał, który omawia takie zagadnienia, jest łatwo dostępny w licznych podręcznikach akademickich i w Internecie, jednak jest tam podany w sposób daleko odbiegający od praktyki, niepozwalający przełożyć podawanych informacji na zjawiska występujące we wzmacniaczach.