Główne wydarzenia wojny obronnej Polski w 1939 r. Obrona Westerplatte 1-7 września 1939 r. Dowódca: mjr Henryk Sucharski O godz. 4. 45 niemiecki pancernik Schlezwig-Holstein otworzył ogień na polską placówkę wojskową - Westerplatte. Obrońcy (182 żołnierzy) - bronili się bohatersko przez 7 dni. Załoga skapitulowała z powodu braku amunicji, lekarstw i nadziei na jakąkolwiek pomoc. Gdańsk (Poczta Polska) 1 września 1939 r. Dowódca: por. Konrad Guderski Poczta Polska została zaatakowana przez gdańskie oddziały szturmowe. Pocztowcy (cywilni pracownicy) odpierali ataki. Pomimo podpalenia budynków przez miotacze ognia, walka trwała do wieczora, kiedy to wobec braku nadziei na odsiecz i braku amunicji obrońcy skapitulowali. Ocalałych 38 uwięziono, a następnie rozstrzelano. Mokra 1 września 1939 r. Dowódca: płk Julian Filipowicz Pułki Wołyńskiej Brygady Kawalerii z Armii "Łódź" powstrzymywały przez cały dzień natarcie niemieckich jednostek pancernych. Polacy zniszczyli i uszkodzili ok. 150 niemieckich pojazdów bojowych, ponosząc przy tym duże straty własne.
Like Share Report Add to album Embed Download Social networks Edit post Replace medium Remove post Duraczeznie Polakow trwa do dzisiaj. Dobrze to ujął jedynie dr jAŚKOWSKI. zADEN Z TZW POLSKICH HISTORYKÓW NIE STANĄŁ NIGDY NA WYSOKOŚCI ZADANIA. Kolejna Polska bajeczka, że byliśmy słabiej uzbrojeni jest raczej również oszustwem wpajanym od małego naszym dzieciom. Generalnie przyczyną przegrania wojny przez Polskę, była dezercja z pola walki większości dowódców armi i. Wiadomo, że armia … More Duraczeznie Polakow trwa do dzisiaj. Wiadomo, że armia składająca się z kilku dywizji i innych oddziałów, musi posiadać jednolite kierownictwo. W chwili zniknięcia dowódcy armii, poszczególne dywizje gubią się i są łatwym celem dla przeciwnika. Dowodem na potwierdzenie mojej tezy jest fakt, że we wrześniu 1939 roku miało miejsce ponad 1500 spotkań ogniowych pomiędzy oddziałami polskimi, a niemieckimi. Niestety, tylko ok. 60 tych walk było pomiędzy polski, a niemieckimi dywizjami. Cała reszta to maleńkie potyczki pomiędzy polskimi plutonami, kompaniami, czy batalionami, a niemieckimi oddziałami.
Wieczorem polskie natarcie odrzuciło Niemców, umożliwiając pułkom polskiej kawalerii odwrót na nową linię obrony. Wizna ("polskie Termopile") 8-10 września 1939 r. Dowódca: kpt. Władysław Raginis Niemcy, którzy chcieli przedrzeć się przez polskie pozycje nad Narwią i od wschodu oskrzydlić Warszawę, napotkali na bardzo silny opór żołnierzy kapitana Władysława Raginisa. Przeciwko 700 polskim żołnierzom stanęło ok. 40 tys. Niemców Korpusu Pancernego gen. Heinza Guderiana. Żołnierze polscy ginęli, nie ustępując ze swoich pozycji. 10 września 1939 r. został rozbity ostatni polski bunkier. Kpt. Raginis odebrał sobie życi, pozostając wierny przysiędze, iż powierzonej pozycji nie opuści. Bitwa nad Bzurą 9-20 września 1939 r. Dowódca: gen. Tadeusz Kutrzeba 10 września 1939 r. rozpoczęła się największa i najkrwawsza bitwa polskiej wojny obronnej. Wojskiem polskim dowodził generał Tadeusz Kutrzeba. Pod jego rozkazami Armia " Poznań" przez kilka dni była stroną atakującą. Natarcie trzeba było jednak przerwać.
Mimo prób obrony, samoloty niemieckie wywołały panikę wśród personelu. Zginęło tam 38 osób, a kilkadziesiąt zostało rannych. "Obiektu tego – wspomina Zygmunt Rus, świadek bombardowania fabryki – broniło 7 km ustawionych na dachach domów ( Gumeli i Gargola), natomiast nie było żadnych dział. Ludzie z hangarów i pomieszczeń fabrycznych wybiegli do pobliskich okopów. Ktoś kazał wytoczyć beczki z benzyną, które się paliły. Samoloty leciały bardzo wysoko, więc zrzuty bomb nie były celne. Ludzi jednak sporo zginęło. polegli wówczas ślusarze LWS Kosiński i Władysław Walas. Bomba trafiła w dom Franciszka Matysa przy ulicy Łęczyńskiej 44, a w domu na rogu ulicy Fabrycznej i Lotniczej zasypało około 30 osób, które schroniły się do niego w czasie alarmu lotniczego" 1. Ucierpiała też dzielnica robotnicza Dziesiąta, przede wszystkim ulice Topolowa, Kwiatowa i Szańcowa. Ponadto bomby spadły na ulicach: Lipowej, Głębokiej, Narutowicza, Rusałki, Piłsudskiego, Łęczyńskiej, Fabrycznej i Lotniczej. Od nalotu ucierpiały też szkoła przy ulicy Długiej oraz lotnisko sportowe w Świdniku.
Dzieje miasta, t. II: XIX i XX w, pod red. J. Kruszyńskiej, Lublin 2000, s. 231–234. 3 Z. Mańkowski, Między Wisłą a Bugiem (I). Wrzesień 1939, "Kamena" 4. 09. 1977, nr 18 (634). 4 W. Białasiewicz, A. 44. 5 T. Pietrasiewicz, Bombardowanie Lublina 09. 1939. Śmierć Czechowicza, Lublin 2009, s. 20. 6 W. Gzella, dz. cyt., s. 56–57. 7 T. Radzik, dz. 236. Literatura Białasiewicz W., Gzella A. L., Bronili Lublina. Wrzesień 1939, Wstęp do opracowania, Lublin 1994. Mańkowski Z., Między Wisłą a Bugiem (I). 1977, nr 18 (634). Pietrasiewicz T., Bombardowanie Lublina 09. 20. Radzik T., W okresie okupacji niemieckiej 1939–1944, [w:] Lublin. Dzieje miasta t. Kruszyńskiej, Lublin 2000.
Dowódcy! 1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa, którą zapoczątkowała Kampania wrześniowa. Polska znalazła się między młotem a kowadłem: III Rzesza i ZSRR podpisały porozumienie, by podzielić terytorium II Rzeczypospolitej na dwie strefy interesów. Niemiecka agresja nie była bynajmniej zaskoczeniem dla Polski; już w styczniu marszałek Polski Edward Rydz-Śmigły nalegał na przyspieszenie prac nad polskim planem obrony, gdyby miało dojść do konfliktu zbrojnego. Droga ku wojnie W marcu 1939 Hitler zajął Pragę. Czechosłowacja rozpadła się, a niepodległa Słowacja stała się niemieckim protektoratem. Zapewniło to dodatkową przewagę strategiczną Niemcom, którzy teraz mogli przeprowadzić działania zbrojne od południa Polski. Największym powodem konfliktu w stosunkach polsko-niemieckich był tak zwany "Polski korytarz", który oddzielał Prusy Wschodnie od reszty Niemiec. 26 stycznia 1934 roku Polska i Niemcy podpisały deklarację o niestosowaniu przemocy, która miała obowiązywać przez 10 lat, lecz stosunki zaostrzyły się, gdy minister spraw zagranicznych III Rzeszy Joachim von Ribbentrop złożył propozycje Polsce 24 października 1938 roku, by zbudować eksterytorialną autostradę i linię kolejową przez Pomorze oraz przyłączenie Gdańska do Niemiec.
Niemiecki plan agresji na Polskę zakładał zniszczenie głównych sił polskich poprzez uderzenie ze Śląska w kierunku środkowej Wisły, co powierzono armii Południe. Temu uderzeniu miały towarzyszyć ataki oskrzydlające z Moraw i Słowacji w kierunku Małopolski. Jednocześnie armia Północ miała zaatakować z Prus Wschodnich, Pomorza Zachodniego. Siły polskie miały zostać zamknięte w łuku Wisły i zniszczone. Do prac nad polskim planem obrony na wypadek ataku niemieckiego przystąpiono dopiero w marcu 1939 roku. Zakładał on stoczenie bitwy granicznej a następnie wycofanie się na główną linię obrony. Zawierał kilka wad, została opracowana tylko pierwsza faza zakładająca bitwę graniczną, więc późniejsze działania miały charakter improwizacji. Mankamentem była zła organizacja dowodzenia. W dniu 1 września 1939 roku o godz. 4:40 Niemcy bez wypowiedzenia wojny wtargnęli na terytorium Rzeczpospolitej. Atakom na lądzie towarzyszyły nocne bombardowania miasta Wieluń. Zbombardowano 75% powierzchni miasta, w tym szpital cywilny.